η πνευματική καρδιά
Η έννοια της πνευματικής καρδιάς υπάρχει διαχρονικά με μικρές παραλλαγές σε πολλές πνευματικές και πολιτιστικές παραδόσεις και πολιτισμούς. Γενικά, αναφέρεται στον πιο εσώτερο πυρήνα της ύπαρξης ενός ατόμου που πιστεύεται ότι είναι η πηγή της αγάπης, της συμπόνιας και της σοφίας.
Συχνά θεωρείται ως η έδρα της ψυχής και μερικές φορές αναφέρεται ως η «θεία σπίθα» η «ο ανώτερος εαυτός».
Σε ορισμένες ανατολικές πνευματικές παραδόσεις, όπως ο Ινδουισμός και ο Βουδισμός, η πνευματική καρδιά είναι γνωστή ως «τσάκρα καρδιάς» ή «αναχάτα τσάκρα», που πιστεύεται ότι είναι το κέντρο της αγάπης και της συμπόνιας.
Σε αυτές τις παραδόσεις, πιστεύεται ότι ανοίγοντας και εξισορροπώντας το τσάκρα της καρδιάς, μπορεί κανείς να έχει πρόσβαση σε βαθύτερες καταστάσεις συνείδησης και να συνδεθεί πληρέστερα με το θείο.
Σε ορισμένες δυτικές πνευματικές παραδόσεις, όπως ο Χριστιανισμός και ο Σουφισμός, η πνευματική καρδιά συνδέεται συχνά με την ιδέα της «ιερής καρδιάς», η οποία αντιπροσωπεύει τη θεϊκή αγάπη και συμπόνια του Θεού.
Σε αυτές τις παραδόσεις, η πνευματική καρδιά θεωρείται ως σύμβολο της θεϊκής παρουσίας μέσα σε κάθε άτομο και συχνά συνδέεται με την πρακτική της προσευχής, του διαλογισμού και του στοχασμού.
Η πνευματική καρδιά συνδέεται με ιδιότητες όπως η διαίσθηση και η ενσυναίσθηση.
Θεωρείται επίσης η πύλη προς την πνευματική συνειδητοποίηση της ουσίας της ύπαρξης μας.
Κάποιες παραδόσεις τοποθετούν την πνευματική καρδιά στην φυσική καρδιά, ενώ άλλες τη θεωρούν ως μία μη φυσική πτυχή του εαυτού.
Πρακτικές διαλογιστικής επίγνωσης, καρδιακής ενσυνειδητότητας, προσευχής και στοχασμού χρησιμοποιούνται συχνά για την πρόσβαση και την ανάπτυξη της επαφής μας με την πνευματική καρδιά, με στόχο την καλλιέργεια μεγαλύτερης επίγνωσης, συμπόνοιας και εσωτερικής ειρήνης.
Η επαφή με την πνευματική μας καρδιά, επιδρά καταλυτικά στον τρόπο που βιώνουμε και ανταποκρινόμαστε στη ζωή και μας βοηθά να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες και τα διλήμματα της καθημερινότητας με τον καλύτερο τρόπο για εμάς και για τους άλλους.