Μελετώ τα Μαθήματα Θαυμάτων (ACIM)
με σχολιασμό δικό μου και του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ
ACIM - Μάθημα 35
Ο νους μου είναι μέρος του Θεού.
Είμαι πολύ ιερός.
Ο νους μου είναι κομμάτι του σύμπαντος και είμαι πολύτιμος.
Όλα γύρω μας είναι γεμάτα με την ενέργεια του σύμπαντος – ο νους μου, ο νους σου, και κάθε άλλος νους. Όλα είναι σημαντικά και σεβαστά – το σώμα μου, το σώμα σου, και κάθε σώμα. Κάθε ζωντανή ύπαρξη είναι μια έκφραση της ενότητας του σύμπαντος. Εμείς, και όλοι οι άλλοι, είμαστε εκφράσεις αυτής της ενέργειας, και ο νους μας είναι πολύτιμος και αξιόλογος. Είμαστε ξεχωριστές υπάρξεις, και αυτό ισχύει για κάθε άνθρωπο. Όλοι αξίζουμε σεβασμό και αγάπη, γιατί είμαστε μοναδικοί και σημαντικοί.
Όταν νιώθουμε ενοχές ή θυμό, μπορούμε να θυμόμαστε τη δική μας αξία και αυτή των άλλων και να συμπεριφερόμαστε ανάλογα. Δεν υπάρχει καμία αξία στο να κρύβουμε την ομορφιά και την μοναδικότητά μας.
Σκεφτείτε τη φράση του Νέλσον Μαντέλα κατά τη διάρκεια μιας σημαντικής ομιλίας του:
«Ο βαθύτερος φόβος μας δεν είναι ότι είμαστε ανεπαρκείς. Ο βαθύτερος φόβος μας είναι ότι είμαστε ισχυρότεροι απ' όσο νομίζουμε. Το φως μέσα μας, και όχι το σκοτάδι μας, είναι αυτό που μας τρομάζει. Αναρωτιόμαστε, ποιος είμαι εγώ για να είμαι έξυπνος, όμορφος, ταλαντούχος, ξεχωριστός; Στην πραγματικότητα, ποιος είσαι εσύ για να μην είσαι; Είσαι ένα κομμάτι του σύμπαντος. Το να υποβαθμίζεις τον εαυτό σου δεν βοηθά κανέναν. Δεν υπάρχει τίποτα φωτισμένο στο να μικραίνεις τον εαυτό σου, για να μην αισθάνονται οι άλλοι αμήχανοι δίπλα σου. Είμαστε γεννημένοι για να λάμπουμε, όπως τα παιδιά. Γεννηθήκαμε για να δείξουμε τη δύναμη και την ομορφιά που κρύβουμε μέσα μας. Δεν βρίσκεται μόνο σε λίγους από εμάς, βρίσκεται σε όλους. Και όταν αφήνουμε το φως μας να λάμψει, δίνουμε άθελά μας την άδεια στους άλλους να κάνουν το ίδιο. Καθώς απελευθερωνόμαστε από τους δικούς μας φόβους, η παρουσία μας απελευθερώνει και τους γύρω μας.»
Πιστεύοντας στη δύναμη και το φως μέσα μας, μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας και να εμπνεύσουμε τους άλλους.
ο Ρ. Η. Νατζέμυ μας λέει σχετικά::
ΡΕΝ - Μάθημα 35
Ο νους μου είναι μέρος του Θεού. Είμαι πολύ ιερός.
Όλα είναι θεϊκά – συμπεριλαμβανομένου του νου μου, του νου σας και κάθε νου. Όλα είναι ιερά – συμπεριλαμβανομένου του νου μου, του νου σας και κάθε νου. Όλα τα σώματα είναι θεϊκά – συμπεριλαμβανομένου του δικού μου, του δικού σας και του κάθε σώματος. Όλα είναι θεϊκά. Όλα τα όντα είναι εκφράσεις της μίας θεϊκής συνειδητότητας. Είμαστε εκφράσεις αυτής της θεϊκής συνειδητότητας και ο νους μας είναι θεϊκός και ιερός. Είμαστε ιερές υπάρξεις. Καθένας είναι ιερή ύπαρξη. Εμείς και οι άλλοι αξίζουμε να μας σέβονται και να μας αγαπούν σαν ιερές υπάρξεις.
Άρα, όταν αισθανόμαστε ενοχή ή θυμό, μπορούμε να θυμόμαστε ότι είμαστε ιεροί και ότι οι άλλοι είναι ιεροί και να νιώθουμε και να συμπεριφερόμαστε ανάλογα. Δεν υπάρχει μεγαλείο στο να κρύβουμε την ομορφιά και την ιερότητά μας.
Αναλογιστείτε αυτή τη δήλωση του Νέλσον Μαντέλα κατά την ομιλία της ορκωμοσίας του:
«Ο βαθύτερος φόβος μας δεν είναι ότι είμαστε ανεπαρκείς. Ο βαθύτερος φόβος μας είναι ότι είμαστε μεγαλειώδεις πέρα από κάθε μέτρο. Είναι το φως μας, και όχι το σκοτάδι μας, που μας τρομάζει. Αναρωτιόμαστε, ποιος είμαι εγώ για να είμαι πανέξυπνος, πανέμορφος, ταλαντούχος, θαυμάσιος; Στην πραγματικότητα, ποιος είσαι εσύ για να μην είσαι; Είσαι παιδί του Θεού. Το να το παίζεις μικρός δεν εξυπηρετεί τον κόσμο. Δεν υπάρχει τίποτα φωτισμένο στο να συρρικνώνεσαι, ώστε να μην αισθάνονται ανασφαλείς οι άλλοι άνθρωποι γύρω σου. Είμαστε όλοι προορισμένοι να λάμψουμε, όπως λάμπουν τα παιδιά. Γεννηθήκαμε για να εκδηλώσουμε τη δόξα του Θεού που βρίσκεται μέσα μας. Δεν βρίσκεται μόνο σε μερικούς από μας. Βρίσκεται στον καθένα. Και καθώς αφήνουμε το δικό μας φως να λάμψει, ασυνείδητα δίνουμε στους άλλους ανθρώπους την άδεια να κάνουν το ίδιο. Καθώς απελευθερωνόμαστε από το δικό μας φόβο, η παρουσία μας αυτόματα απελευθερώνει τους άλλους.»
Πιστεύοντας στην ιερότητά μας και στο εσωτερικό μας φως, μεταμορφώνουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μακρινό χωριό, ζούσε ένα αγόρι που το έλεγαν Μάρκο. Ο Μάρκος ήταν πάντα γεμάτος ερωτήσεις για τον κόσμο. Αναρωτιόταν για τα αστέρια, τον ήλιο, τα βουνά και τον εαυτό του. Συχνά κοιτούσε τον ουρανό και αναρωτιόταν: «Ποιος είμαι; Γιατί βρίσκομαι εδώ;»
Μια μέρα, καθώς περπατούσε στο δάσος κοντά στο χωριό του, βρήκε έναν παράξενο καθρέφτη. Ο καθρέφτης δεν ήταν σαν τους άλλους, γιατί δεν έδειχνε μόνο την εικόνα του Μάρκου. Όταν τον κοίταξε, είδε κάτι διαφορετικό: ένα λαμπερό φως να βγαίνει από μέσα του.
«Μα, τι είναι αυτό το φως;» αναρωτήθηκε.
Ξαφνικά, ακούστηκε μια απαλή φωνή μέσα από τον καθρέφτη: «Αυτό το φως είναι η ψυχή σου, Μάρκο. Είναι το πιο ιερό και θείο μέρος σου, το κομμάτι που σε συνδέει με όλα τα άλλα πλάσματα. Όπως και σε σένα, υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, κάθε ζώο, κάθε φυτό. Όλα γύρω σου είναι ιερά και γεμάτα φως.»
Ο Μάρκος έμεινε να κοιτάζει τον καθρέφτη με δέος. «Είμαι κι εγώ ιερός;» ρώτησε.
«Φυσικά,» απάντησε η φωνή. «Όλα τα όντα είναι ιερά. Ο νους σου, η καρδιά σου, το σώμα σου – όλα είναι εκφράσεις αυτού του θεϊκού φωτός. Και το ίδιο ισχύει για κάθε άνθρωπο γύρω σου. Όταν θυμάσαι το φως μέσα σου, μπορείς να το δεις και στους άλλους. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο ή σημαντικό από το να αναγνωρίζεις αυτό το φως και να το αφήνεις να λάμψει.»
Από εκείνη τη στιγμή, ο Μάρκος άρχισε να βλέπει τον κόσμο με νέα μάτια. Όταν κοιτούσε τους ανθρώπους γύρω του, ακόμα κι εκείνους που ήταν θυμωμένοι ή στενοχωρημένοι, μπορούσε να διακρίνει το φως μέσα τους. Έβλεπε πως όλοι είχαν αυτή την ιερότητα, ακόμα κι αν οι ίδιοι το ξεχνούσαν καμιά φορά.
Μέρα με τη μέρα, ο Μάρκος έμαθε να τιμά το φως μέσα του και μέσα στους άλλους. Ήξερε πως, ό,τι κι αν γινόταν, αυτό το φως θα παρέμενε πάντα αναμμένο, οδηγώντας τον σε αγάπη, καλοσύνη και κατανόηση.
Έτσι, ο Μάρκος έμαθε ότι όλοι είμαστε συνδεδεμένοι, και όλοι είμαστε ιεροί. Και καθώς άφηνε το δικό του φως να λάμψει, βοήθησε και τους άλλους να θυμηθούν το φως μέσα τους.
Και έζησαν αυτοί καλά, και εμείς καλύτερα, γεμάτοι φως και αγάπη