Μελετώ τα Μαθήματα Θαυμάτων (ACIM)
με σχολιασμό δικό μου, του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ
ACIM - Μάθημα 39
Η ιερότητά μου είναι η σωτηρία μου.
Η ιερότητά μου είναι παντοδύναμη και ικανή να φέρει φως και θεραπεία όπου υπάρχει σκοτάδι και ανάγκη. Όταν αναγνωρίζω τη βαθιά, αστείρευτη πηγή μέσα μου, μπορώ να ευλογήσω τον εαυτό μου και τους άλλους, φέρνοντας αλλαγή και ανακούφιση σε κάθε κατάσταση. Αυτή η δύναμη δεν χρειάζεται αποδείξεις· υπάρχει αθόρυβα και απλά, ακτινοβολεί από το κέντρο της ύπαρξής μου.
Είναι αλήθεια ότι συχνά έχουμε ξεχάσει αυτή την εγγενή δύναμη, παρασυρμένοι από την πεποίθηση ότι δεν είμαστε άξιοι, ότι οι αδυναμίες και τα λάθη μας μάς καθιστούν ανήμπορους. Ωστόσο, κάθε τι που χρειάζομαι για να θυμηθώ τη δύναμή μου είναι ήδη εδώ. Όπως ο ήλιος ανατέλλει καθημερινά, φωτίζοντας τον κόσμο χωρίς καμία προσπάθεια, έτσι και η ιερότητά μου ακτινοβολεί και ευλογεί τον κόσμο γύρω μου.
Όταν στέκομαι δυνατός/ή στη συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας, μπορώ να βλέπω κάθε άνθρωπο και κάθε κατάσταση μέσα από τα μάτια της συμπόνιας και της κατανόησης. Η ιερότητά μου δεν σταματά στην επιφάνεια του δέρματός μου· απλώνεται σαν μια απέραντη θάλασσα, κυκλώνοντας και αγκαλιάζοντας κάθε ύπαρξη με φως και αγάπη.
Με κάθε ανάσα, επιτρέπω σε αυτή την αίσθηση του μεγαλείου να φουσκώσει μέσα μου, να με γεμίσει. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορώ να κάνω, να αγγίξω, να αλλάξω. Όπως το ρυάκι που βρίσκει το δρόμο του ανάμεσα στις πέτρες, έτσι κι εγώ βρίσκω το δρόμο μου μέσα από κάθε δυσκολία. Και καθώς το φως μου λάμπει, δίνει άδεια και στους άλλους να ανακαλύψουν το δικό τους φως, να πιστέψουν στη δική τους δύναμη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πια: η ιερότητά μου είναι παντοδύναμη. Σε κάθε περίσταση, φέρνει αλλαγή, αγάπη, ειρήνη. Η ιερότητά μου θεραπεύει.
ο Ρ. Η. Νατζέμυ μας λέει σχετικά::
ΡΕΝ - Μάθημα 39
Η ιερότητά μου είναι η σωτηρία μου.
Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα έννοια να θυμόμαστε. Η Ιερότητά μας είναι η σωτηρία μας. Σωτηρία από τι; Από την ψευδαίσθηση ότι είμαστε διαχωρισμένοι από τον Θεό και από κάθε άλλον άνθρωπο. Από την ψευδαίσθηση ότι δεν αξίζουμε την απεριόριστη και χωρίς όρους αγάπη του Θεού. Από την ιδέα ότι είμαστε κακοί ή αμαρτωλοί και χρειάζεται να τιμωρηθούμε. Από την ψευδαίσθηση ότι δεν αξίζουμε υγεία, ευτυχία, αγάπη και αφθονία. Από το φόβο της ευτυχίας. Από την ιδέα ότι είμαστε μόνοι και κινδυνεύουμε. Από τη ιδέα ότι είμαστε θύματα του κόσμου γύρω μας.
Αυτές οι ψευδαισθήσεις διαλύονται από την επίγνωση της έμφυτης και εκ γενετής δοσμένης ιερότητάς μας. Πώς μπορεί μια θεϊκή ύπαρξη να μην είναι αγαπητή, να είναι ανάξια, να είναι άρρωστη ή να κινδυνεύει. Αυτές οι ψευδαισθήσεις είναι η αιτία του πόνου, των δεινών, της ασθένειας, της σύγκρουσης, των επιθετικών σκέψεων, των αρνητικών συναντήσεων, της μνησικακίας, των αισθημάτων αδικίας, του θυμού, του μίσους, της ενοχής και των τύψεων. Αυτό είναι ένα όνειρο διαχωρισμού από τον Θεό και τους άλλους που έγινε εφιάλτης.
Να θυμάστε πόσες φορές έχετε ξυπνήσει με ανακούφιση που το όνειρό σας δεν ήταν αληθινό, που δεν κινδυνεύατε, αλλά βρισκόσασταν ασφαλής στο κρεβάτι σας. Λίγα δευτερόλεπτα πριν ξυπνήσετε, αυτή η πραγματικότητα του «κινδύνου» έμοιαζε τόσο αληθινή. Όταν συνειδητοποιούμε την ιερότητά μας – το Θεϊκό εαυτό μας, η αίσθηση του κινδύνου που αντιλαμβανόμαστε στη φυσική ζωή διαλύεται με τον ίδιο τρόπο, όπως ακριβώς το φως διαλύει το σκοτάδι. Δεν μπορεί να υπάρχει ανταγωνισμός ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως. Το σκοτάδι δεν έχει καμία δύναμη ενάντια στο φως. Το φως διαλύει το σκοτάδι χωρίς προσπάθεια.
Η ενθύμηση της ιερότητάς μας είναι η συσκευή αφύπνισης από τον ύπνο του διαχωρισμού.
Όποτε βρίσκεστε σε κατάσταση ταραχής, πόνου, θυμού ή φόβου, θυμηθείτε, «Η ιερότητά μου είναι η σωτηρία μου». Αυτό θα ενισχυθεί από την επόμενη αλήθεια.
Φαντάσου μια ηλιόλουστη μέρα, περπατάς σε ένα όμορφο δάσος, με τα φύλλα να θροΐζουν απαλά γύρω σου. Η γη κάτω από τα πόδια σου είναι σταθερή, και νιώθεις κάθε βήμα να σε συνδέει πιο βαθιά με τη φύση. Ο αέρας είναι φρέσκος, γεμάτος από τα αρώματα του χώματος και των δέντρων. Καθώς βαδίζεις, ο νους σου αρχίζει να ηρεμεί, σαν ένα ποτάμι που σιγά σιγά γαληνεύει.
Κάποια στιγμή, βρίσκεις ένα μικρό ξέφωτο. Σταματάς, κοιτάς γύρω και αφήνεις τον εαυτό σου να νιώσει τη γαλήνη του τοπίου. Κάθε ανάσα που παίρνεις σε γεμίζει με μια αίσθηση αρμονίας. Είσαι μόνος, μα ταυτόχρονα αισθάνεσαι συνδεδεμένος με τα πάντα γύρω σου. Είναι σαν η φύση να σε αγκαλιάζει, χωρίς να χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Κάθε τι εδώ φαίνεται να σε αποδέχεται ακριβώς όπως είσαι.
Κλείνεις τα μάτια και στρέφεις την προσοχή σου μέσα σου. Νιώθεις έναν παλμό βαθιά στην καρδιά σου, σαν έναν απαλό χτύπο που πάλλεται με ρυθμό τη γη. Αυτός ο παλμός δεν είναι απλώς δικός σου. Είναι σαν να ανήκει σε κάτι μεγαλύτερο, κάτι που σε ξεπερνά. Είναι η ίδια η ζωή που ρέει μέσα σου.
Καθώς εστιάζεις σε αυτόν τον παλμό, μια αίσθηση ζεστασιάς αρχίζει να απλώνεται από την καρδιά σου σε όλο σου το σώμα. Είναι μια ζεστασιά που δεν προέρχεται μόνο από τον ήλιο ή από το κλίμα του δάσους. Προέρχεται από μέσα σου, σαν μια φλόγα που φωτίζει αθόρυβα τον κόσμο σου. Αυτή η φλόγα είναι η ιερότητά σου, μια δύναμη που πάντα υπήρχε, αλλά ίσως δεν την είχες προσέξει τόσο καθαρά.
Αυτή τη στιγμή, όμως, τη νιώθεις. Νιώθεις ότι η ιερότητά σου είναι παντοδύναμη. Δεν είναι κάτι μακρινό ή ανέφικτο· είναι εδώ, παρούσα σε κάθε σου ανάσα. Καθώς γεμίζεις με αυτή την επίγνωση, νιώθεις ότι μπορείς να ευλογήσεις τον εαυτό σου και κάθε τι γύρω σου, απλώς με το να υπάρχεις.
Ανοίγεις τα μάτια και κοιτάς γύρω σου. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, αλλά ταυτόχρονα όλα είναι διαφορετικά. Τα δέντρα, τα λουλούδια, ο ουρανός – όλα λάμπουν με μια νέα ζωντάνια. Καταλαβαίνεις τώρα ότι αυτή η λάμψη ήταν πάντα εκεί. Δεν είναι κάτι που έφερες εσύ. Είναι το φως που εκπέμπεις όταν αναγνωρίζεις την ιερότητά σου.
Καθώς περπατάς πίσω από το ξέφωτο, η αίσθηση αυτή σε συνοδεύει. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορείς να κάνεις, τίποτα που να μην μπορείς να θεραπεύσεις με αυτό το φως. Κάθε βήμα σου, κάθε σκέψη σου, κάθε λέξη που λες, φέρνει αυτή την ενέργεια στον κόσμο. Είσαι ένα με το φως, και το φως ρέει αβίαστα από σένα στους άλλους.